In 1982 haalde hij de landelijke wielerpers door derde te worden in de “Hel van het Mergelland”. Het kostte Engelbert van Horik (toen 23 jaar oud) niet veel moeite om de actieve wielersport vier jaar later voorgoed gedag te zeggen. “Het ging niet meer zoals ik wilde”, vertelde hij in 1986. “Eigenlijk wilde ik een jaar eerder al stoppen. Ik had niet genoeg tijd meer om te trainen. Was volop bezig met andere dingen. Als je veertig uur per week werkt en op het punt van trouwen staat, schiet de training er wel eens bij in en dat gaat ten koste van de prestaties.” Bart (zoals hij ook genoemd wordt) was zestien toen hij zijn eerste licentie aanvroeg. Als het aan hem zelf had gelegen was hij al veel eerder met fietsen begonnen. Maar zijn vader, die in het bestuur van de plaatselijke voetbalvereniging zat, zag hem in het weekend liever achter de bal aanhollen. “Toch ging ik in die tijd al vaak naar wielerwedstrijden kijken”, herinnert hij zich. “Samen met mijn broers. Op de fiets reden we overal naar toe.” Eén seizoen kwam hij uit in nieuwelingenwedstrijden. “Ik reed op een fiets van zegge en schrijven 400 gulden, die vier maten te groot was. In de eerste wedstrijd moest ik na een paar rondes al lossen. Ze hadden me wijs gemaakt dat ik druivensuiker moest slikken, zo gauw ik moe was. Nou dat was ik al na een paar kilometer. Dus ik grijp meteen naar – die druivensuiker. Alleen vergat ik toen te fietsen, waardoor ik de aansluiting met het peloton meteen kwijt was.” Als nieuweling en junior slaagde Bart er nooit in om een wedstrijd te winnen. Zijn manier van fietsen maakte echter veel goed. Hij schuwde de aanval niet. Hij reed liever kilometers lang alleen op kop dan constant in het peloton. Ook al kostten die solo’s hem vaak een goede eindklassering. “Prijzen hebben me nooit veel gezegd”, verduidelijkt hij. “Ik reed in de eerste plaats voor de mensen. Voor het publiek. Dat ziet graag mooie wedstrijden en die krijg je niet, wanneer alle renners rustig mee peddelen in het peloton.” Naam maakte Bart als amateur. Hij won diverse criteriums en eindigde kort in klassiekers. Vooral wanneer die werden gehouden op heuvelachtig terrein. Door zijn sponsors Markthof en R&B werd hij regelmatig naar het buitenland uitgezonden. Zo reed hij de Ronde van Spaans Baskenland, kwam hij uit in Oostenrijkse etappekoersen en maakte hij reizen naar Luxemburg en West-Berlijn. “De mooiste jaren heb ik meegemaakt als clubrenner bij Buitenlust. Dat was in 1980 en 1981. De renners vormden toen een vriendenclubje dat in de koersen voor elkaar wilde werken. Daardoor konden we allemaal regelmatig een wedstrijd winnen. Piet Kessels was de grote regelaar. Van hem heb ik enorm veel geleerd.” Zich helemaal afzijdig houden van de wielersport kon hij niet. Vandaar dat hij in 1985 jaar begon met het begeleiden van de nieuwelingen bij Buitenlust. Bart was ook de trainer van Leontien van Moorsel bij de nieuwelingen-dames. Hij is, inmiddels al jaren woonachtig in Deurne, nog steeds volop betrokken bij de wielersport. Hij is in het bezit van het diploma wielrentrainer en volgt momenteel een masseursopleiding. Verder begeleidt hij zijn fietsende zoon Yorick en is als oud-voorzitter van de supportersclub nog hecht betrokken bij de wielerorganisaties in zijn geboorteplaats Lierop. In het dagelijkse leven werkt hij bij de Weijmans Media Groep en houdt hij zich bezig met de vormgeving van verschillende bladen. (Uit: Clubblad Het Verzetje- Terugblik naar 1982. Tekst: Rien van Horik)