“Voor mij waren de Olympische Spelen in Peking een mooie afsluiting van vijf jaren intensief werken aan een mooie ploeg. Het is een fantastische tijd geweest met vele ups en downs zoals dat bij een grote ploeg hoort. Ik ben supertrots op wat we bereikt hebben de afgelopen jaren.” Met deze woorden nam Ralf van Heugten als teammanager van het succesvolste mountainbiketeam van de lage landen Dolphin-Trek twee jaar geleden afscheid van de wielersport. Zijn wielerloopbaan begon al vroeg. Op achtjarige leeftijd kreeg hij van zijn ouders zijn eerste racefiets. Hij trainde in die periode veel met zijn vader Harrie die toen als amateur bij de NWB fietste. Op deze manier kreeg hij de wielersport met de paplepel ingegoten. In de wedstrijden voor de schooljeugd in Asten, Gerwen, Nuenen, Someren en Lieshout was hij niet te kloppen. Een jaar later vroeg hij zijn eerste licentie aan bij de NWB. Bij de Limburgse wielerbond fietste hij vier jaar en behaalde verschillende overwinningen. In 1986 en 1987 werd hij Brabants kampioen. Drie overwinningen behaalde de jeugdige Ralf in 1988. Maar de jeugdafdeling liep daar echter drastisch terug. De familie van Heugten besloot toen om naar de KNWU over te stappen. “Omdat ik bij de NWB niet in clubverband reed, wilde ik toch graag bij een club waar je met eigen leeftijdsgenoten kon rijden en trainen. Op die manier kwam ik bij Buitenlust terecht,” weet hij zich te herinneren. Zijn eerste jaar bij de KNWU in de oudste jeugdcategorie viel niet echt mee. De Astenaar vond vooral het rijden in zo’n grote groep niet eenvoudig. Hij moest dan ook vaak lossen en reed slechts een paar bescheiden prijzen. De overstap naar de nieuwelingen verliep redelijk. In dat eerste jaar als nieuweling stond er ook een wielertrip naar Engeland op het programma. Als tweedejaars nieuweling reed hij ondermeer naar een vijfde plaats in Aalst. Toen sloeg het noodlot echter toe. In Geffen kwam hij in de eindsprint zwaar ten val. In het clubblad “Het Verzetje” deed hij hiervan verslag: “Ik vloog van de weg … toen gaf ik daar een betonnen paaltje een goede kopstoot, (nee, nee, het paaltje had niks) maar ik had een hoop schade: een hersenschudding, mijn kop goed open, elf hechtingen, m’n Giro helm doormidden…” Na een verblijf in het ziekenhuis dacht hij er zelfs aan met wielrennen te stoppen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Want behalve het rijden op de weg had hij een nieuwe passie op de fiets ontdekt. Vanaf 1992 ging hij namelijk ook mountainbiken. Dit gebeurde bijna elk seizoen steeds in combinatie met het fietsen op de weg. Uiteindelijk kreeg mountainbiken de voorkeur: het wielrennen op de weg werden zijn training en voorbereiding. De resultaten in het veld waren hoopgevend. In 1998 behaalde Ralf van Heugten een fraaie vierde plaats bij het Nationale kampioenschap bij de beloften op het geaccidenteerde parkoers in Bergschenhoek. Een bronzen medaille zat er helaas niet in. Maar een selectie voor het EK wel. In 1999 werd hij derde in de MTB-wedstrijd in Holten. Een jaar later kende hij een succesvol bikeseizoen met de overwinning in Landgraaf, een tweede plaats in Arnhem en de selectie voor het EK in eigen land in Rhenen. In 2000 eindigde hij ook voorin in de Topcompetitiewedstrijd op de voormalige vuilnisbelt in Oss. Hij reed diverse Europese kampioenschappen in het tricot van de nationale ploeg. Een trip in de USA en Parijs-Roubaix voor mountainbikers waren voor hem wel de hoogtepunten uit zijn bike loopbaan. Jarenlang reed hij voor het team van Aa Drink. Zijn ouders hebben hem bij zijn sportieve keuzes steeds gesteund. Ook zus Ingrid was actief op de racefiets en de mountainbike. Op jonge leeftijd bleek Ralf nog elk jaar progressie te maken. Voor zichzelf had hij als doel gesteld tot zijn 25e te kijken hoever hij kon komen in het mountainbiken. Daarna zou hij beslissen of hij voor het wielrennen zou kiezen of voor zijn maatschappelijke carrière. Als belofte bleef hij op de weg ook in de clubkleuren van Buitenlust rijden. “Een goede club met veel faciliteiten zoals bijvoorbeeld de baan, die goed bereikbaar ligt in de regio. Ook is het een ideale vereniging voor mijn dubbele programma.” Op de weg had hij het criterium in Geldrop gewonnen en veroverde hij de bronzen medaille bij het districtskampioenschap bij de beloften in Mierlo. Ook in de meerdaagse Ronde van China kwam hij in actie voor het Marco Polo Cycling Team. Hij kijkt tevreden terug op zijn actieve wielerperiode: “Ik denk wel dat ik zoveel mogelijk eruit heb gehaald. De laatste stap om niet halftijds maar voltijds prof te worden is me helaas niet gelukt. Juist in dat jaar dat ‘het’ moest gebeuren raakte ik zwaar overtraind, fietste niet veel en kon vertrekken op het einde van het jaar…” Uiteindelijk is door die gebeurtenissen wel het Holland Pro Cycling Team opgericht. Het zou in betrekkelijk korte tijd een succesverhaal worden. De naam veranderde van Merlan-Duo-Be One in Dolphin en het team kreeg steeds meer een professionele uitstraling. Nadat zijn Holland Pro Cycling Team was opgericht ging hier zoveel tijd in zitten dat de prestaties en het leven voor de sport vanzelf minder werden. In eerste instantie zou een ander het management overnemen. En zou Ralf volop actief blijven op de mountainbike. Maar in de praktijk bleef hij voor iedereen het aanspreekpunt en bleek het niet mogelijk óók nog te blijven fietsen. “Ik heb overigens nooit spijt gehad dat ik hierdoor mijn carrière niet door kon zetten op de fiets. Ik had nu een nieuwe uitdaging.” Het Holland Pro Cycling Team werd op 1 december 2002 opgericht en 2003 werd het eerste volledige jaar. Een jaar later werd de formatie al een officieel UCI trade team. Vele talenten hebben bij dit team hun opleiding genoten waaronder Marianne Vos en de Belg Maarten Wynants. In 2007 kreeg het team de versterking van mountainbike legende Bart Brentjens. Ralf van Heugten was toen pas 29 jaar en één van de jongste teammanagers op dit niveau. Zijn ploeg bereikte in dat jaar zelfs de top vijf van de wereld. Hij was in die periode één van de weinige betaalde managers van een Nederlands of Belgisch team. Van Heugten: “We zijn de enige ploeg die alles zelf in beheer hebben. Er zijn collega’s die via hun werkgever betaald worden, op de loonlijst van een sponsor staan of bij sportmarketingbureaus werken. Wij zijn volledig zelfstandig.” De sfeer bij mountainbike evenementen vond hij altijd zeer prettig. “Er heerst weinig haat en nijd en iedereen heeft veel respect voor elkaar. Ondanks het feit dat mountainbike een stuk professioneler is geworden blijft er een bepaalde gemoedelijke sfeer hangen op bijvoorbeeld de World Cups.” Internationaal werd de mountainbikesport een grote sport. Met World Cupwedstrijden waar 25.000 tot 40.000 mensen op afkomen kreeg de sport ook steeds meer belangstelling. In december 2008 stopte de sympathieke Helmonder uit ’t Hout met het management van zijn team. In een periode van vijf jaar had hij gebouwd aan een team dat in 2008 een absoluut hoogtepunt bereikte met de kwalificatie voor de Olympische Spelen en nationale en Europese titels. Met toppers als Bart Brentjens,Rudi van Houts en Chris Jongewaard. Ralf van Heugten is zich sinds zijn stoppen als teammanager volledig gaan richten op zijn zaak in Nuenen “Cycletrend.” En ook daar stort hij zich met dezelfde overgave in als tijdens zijn wielerloopbaan. (Uit: Clubblad Het Verzetje. Tekst: Rien van Horik)