Voor de jonge renner is het goed om ook eens andere fietsdisciplines te gaan doen. Omdat het lijkt alsof je met een mountainbike ook kunt gaan strandracen wou Mirte dat ook eens proberen. 
Haar eerste wedstrijd zou het Europees kampioenschap in Scheviningen zijn, maar vanwege de weersomstandigheden heeft ze toen besloten dat het veiliger was om thuis te blijven. Vandaag leken deze wederom roet in het eten te gooien vanwege de sneeuwval en de voorspelde gladheid. Echter liet ze zich deze keer niet uit het veld slaan en is ze om 7:15 vertrokken naar Castricum aan Zee.
Ze was ruim op tijd om rustig te verkennen. Vijf bochten en wat zand variërend van hard aan de zeelijn tot zeer los richting de duinen. Dat moet wel lukken.
Het eerste wat ze opmerkte was dat ondanks dat een strandracefiets op het oog op een mountainbike lijkt, de renners toch allemaal grote tandwielen hebben terwijl zij op haar MTB met een 32T rond rijdt. Ook de cassette was een stuk kleiner. Maar ja…wat moet je ook met een bergverzet op het strand.
Om 11:00 vertrokken de mannen. Belangrijk was om te kijken welke kant zij opschoten zodat ze wist wat ze kon verwachten. Maar ook daar viel het haar op dat de renners niet op hun fiets zaten. Vanwege het mulle zand renden de renners naar de harde zandstrook. Weer wat geleerd en snel van de fiets af, want om 11:05 vertrokken de dames.
In een kleinschalige sport als strandracen hebben ze geen categorieën. Dus zo rijd je de wedstrijd met Europese en landelijke top. Tussen al dat geweld zat het er vandaag niet in om met een rood-wit-blauw shirtje thuis te komen.
Dat strandracen niet voor watjes is bleek al snel. Er werd hard en snel gekoerst en de gaten waren al snel geslagen. De mulle zandstroken waren ontzettend zwaar en veel renners en rensters vielen om omdat ze de kracht niet hadden er doorheen te ploegen. 
In tegenstellingen tot wat er voorspeld was, begon de zon op eens te schijnen en liep de temperatuur op.
Na 4 zware rondes zat de wedstrijd er op. Mirte gaf aan dat het een leuke ervaring was die naar meer smaakte. Na de wedstrijd merkte ze ook nog dat de bandenspanning bij de andere renners vele malen lager was dan op haar fiets. Ook het tactische spelletje moest ze nog onder de knie krijgen. Alleen fietsen in de volle wind is heeeel erg zwaar.
Na een welverdiende lunch aan het standpaviljoen ging ze moe maar voldaan weer richting Helmond. Over twee weken begint het mountainbike seizoen in Berlicum. Deze wedstrijd zit toch maar weer mooi in de benen en hopelijk draagt die bij aan de goede vorm die ze vorig jaar ook had in Berlicum.